«Սա Ահրը Դաղը չէ՞» - զարմացավ բարի իմ  թուրք ծանոթը, բացահայտելով ԷՈՒԹՅՈՒՆ կայքի  
  սկզբնաէջը: «Yes, that’s Ararat» հաստատեցի ես: «Դեռ իրենցն են համարում»-շշնջաց նա կնոջը  
հուսալով, որ չեմ լսի կամ չեմ հասկանա: «Bizim degil, kürtlerindir…»-ուղղեցի ես  
(թրք. «Մերը չէ,  քրդերինն է...»), հիշելով Ֆրանսիայի փողոցներում քուրդ ընդդիմադիրների փակցրած  պաստառները, որոնց վրա պատկերված էր շղթայված Արարատի ազատագրումը: 
 Նրանք էլ Արարատը իրենցն են համարում…       

    Է-Էություն ուսմունքը նյութական իրերից ու իրականությունից ոչ պակաս կարևորում է  
հոգևոր իրականությունը, որից անբաժան են հավաքական հիշողությունը, ենթագիտակցությունն ու   գիտակցությունը, մշակութային արժեքները և ի վերջո «հոգևոր հայրենիքը»: Դրանք ևս ենթակա են  յուրացման,  ինչպես գաղափարները, հեղինակային իրավունքներն ու անգամ «հոգիները»: 
Եվ եթե այլք նյութական իրականության և հուշարձանների հետ հասկանալիորեն  
կուզենան յուրացնել նաև այդ , ապա նույնքան օրինաչափ է, որ դրանց հեղինակների  հետնորդները  տեր կանգնեն  իրենց հոգևոր ժառանգությանը: Առավել ևս, որ այդ ֆիզիկական ուժ,  նյութական  միջոցներ թե իրավական  զորություններ չի պահանջում: Երկիցս առավել, երբ այլ բան չի  մնում  անելու և ունենալու: Եվ երիցս առավել, որ  այդ աննյութական ժառանգությունը, ինչպես  
հոգին ու  ներաշխարհը, առավել երկարակյաց են ու էական`
քան դրանց նյութական հիմքերը: Ի վերջո մեր բուն Եսը մեր մարմինը չէ` այլ մեր աննյութական ու  հավերժություն հավակնող ներաշխարհը, մարմինն ու հուշաձանները` 
դրա կաղապարներն ու նյութական արտացոլանքը:  
                 Իսկ եթե դուք ձեր անդաստանի ընդերքում հանճարեղ գանձ եք գտել,  
ուրեմն այն միմիայն ձեր և... արժանավորների սեփականությունն է:                 
ՄԵՆՔ ԴՐԱ ՏԵՐՆ ԵՆՔ...