|
|
 |
«Ալեքսանդր Վարպետյանին կարելի՞ է» |
«Հետքի» խմբագրություն զանգողն այս հարցը տվեց:
Առաջին հայացքից հարցադրումը ծաղրանքի է նման, քանի որ
«Հետքը» մի քանի հոդված է տպագրել Ալեքսանդր Վարպետյանի
մասին, ով արդեն 5 տարի Հայաստան մուտքի վիզա չի
կարողանում ստանալ, եւ որեւէ հիմնավորում այդ մերժման
մասին նրան չի տրվում: Ֆրանսիայի քաղաքացի Ալեքսանդր
Վարպետյանը Երեւանում ունի որդի եւ թոռ, որոնց չի
կարողանում տեսնել:
Պարզվեց` խմբագրություն զանգահարողը ՀՀ
արտգործնախարարության հյուպատոսական վարչության մի
աշխատակից է` Մինասյան ազգանունով: Այս տարվա մայիսին
«Հետքը» նամակ է գրել արտգործնախարար Օսկանյանին` խնդրելով
պարզաբանել, թե ինչու է մերժվում Ալեքսանդր Վարպետյանի
մուտքը Հայաստան: Երեք ամիս շարունակ մեզ բաժնից բաժին էին
ուղարկում: Եւ միայն վերջերս հաջողվեց պարզել, թե ում է
մակագրված նամակը: Մեր զանգերի արձագանքը, փաստորեն, եղել
է այն, որ արտգործնախարարության աշխատակից Մինասյանը
զանգել եւ մեր խմբագրությունից հարցրել է Ալեքսանդր
Վարպետյանին: Այդ զանգից մեկ շաբաթ առաջ նորից էինք
փորձում պարզել, թե ում մոտ է նամակը, եւ ինչու չեն
պատասխանում: Արտգործնախարարության ընդհանուր բաժնի
աշխատակիցը դարձյալ ասաց, որ մեր նամակն ուղարկվել է
հյուպատոսական վարչություն, եւ իրենք որեւէ
պատասխանատվություն չեն կրում այդ նամակի համար: Ուղիղ
հինգ րոպե եւ մեծ ջանքեր պահանջվեցին մեզանից
արտգործնախարարության ընդհանուր բաժնի` մեզ հետ խոսող
աշխատակցի անուն-ազգանունն իմանալու համար: Երբ խնդրում
էինք ներկայանալ, նա պատասխանում էր, թե դա կարեւոր չէ:
Երբ ասացինք, որ պատրաստվում ենք դատարան դիմել եւ պետք է
իմանանք, թե ով ինչ պատասխան է տվել, նա փոքր-ինչ
զգաստացավ եւ, էլի մի քիչ համոզելուց հետո, ի վերջո
հայտնեց անուն-ազգանունը` Վահագն Պապոյան:
Արտգործնախարարությունում աշխատում են մարդիկ,
որոնք հեշտությամբ խաբում են: Մեզ տրվում էին այսպիսի
պատասխաններ` «մենք տասնհինգ րոպեից կզանգենք», կամ
«այսինչ աշխատողն արձակուրդում է», որը, չգիտես ինչու,
երեք ամիս է տեւում, կամ «ես չեմ պատասխանատուն, չգիտեմ,
զանգեք ընդհանուր բաժին», ընդհանուր բաժնից` «զանգեք
այսինչ համարով»: Դիվանագիտական ստե՞ր են սրանք, որ
սովորական քաղաքացիներիս հասու չեն, թե պարզապես գործ
չանելու սովորություն է: ուցե արտգործնախարարության
անգործության համար իսկապես դիմե՞նք դատարան: Բայց երբ
պատկերացնում ենք տարիների դատական քաշքշուկը, հրաժարվում
ենք այդ մտքից: Ուրեմն մնում են անձնական կապերը:
Հայաստանում այդպես է` եթե ուզում ես որեւէ արդյունքի
հասնել, պետք է օգտագործես անձնական կապերդ: Մայիսի վերջին
գրած մեր գրավոր հարցման պատասխանը ստացանք օգոստոսի
12-ին: Այս դեպքում անձնական կապերը պետք չեկան, թողնենք
հաջորդ անգամվան:
Այսպիսով` արտգործնախարարության հյուպատոսական
վարչության պետ Տիգրան Սեյրանյանը սեպտեմբերի 11-ին գրած
նամակում ասել է. «Տեղեկացնում ենք, որ համաձայն
միջազգայնորեն ընդունված պրակտիկայի` անհատներին մուտքի
վիզայի մերժման դեպքում պատճառները չեն հայտնվում:
Միաժամանակ տեղեկացնում ենք, որ ՀՀ մուտքի վիզայի մերժման
ընդհանուր պատճառներն ու դեպքերը հստակ նշված են
«Օտարերկրացիների մասին» ՀՀ օրենքում»:
«Օտարեկրացիների մասին» ՀՀ օրենքին եւ դրա որոշ
կետերով Վարպետյանի մուտքը մերժելու հանգամանքին մենք
նախորդ հոդվածներում անդրադարձել ենք:
Փաստորեն, Տ. Սեյրանյանի մի քանի տողանոց այս
պատասխանը, որն առանձնապես էական տեղեկություններ չէր
պարունակում, հնարավոր էր եւ պետք էր ուղարկել երեք ամիս
առաջ` հունիսին, երբ լրանում էր պատասխանի համար
«Տեղեկատվության ազատության մասին» ՀՀ օրենքով նախատեսված
հինգ օրը: Պետական մարմինների բոլոր աշխատակիցներին`
հատկապես արտգործնախարարության աշխատակազմին, խորհուրդ
կտայինք մյուս օրենքներից բացի կարդալ նաեւ այս օրենքը: |
|
|
|
