|
|
|
ՎԱՐՊԵՏՅԱՆԸ ` ՀՀ ԱՆՎՏԱՆԳՈՒԹՅԱՆ ԴԵ՞Մ |
|
Այսպես է խորագրել «Հետաքննող լրագրողներ» հասարակական
կազմակերպության «ՀԵՏՔ» էլեկտրոնային թերթը իր զարմանքը (http://www.hetq.am/arm/politics/0708-varpetyan.html,
06.08.2007 թ.), ՀՀ Անձնագրային և Վիզաների Վարչությանն
ուղղված իրենց հարցման պատասխանին (25/01-12700,
18.07.07), ըստ որի ֆրանսահայ ազգաբան ու էաբան Ալեքսանդր
Վարպետյանի մուտքը Հայաստան 2002 թվից շարունակում է
արգելվել «Օտարերկրացիների մասին» ՀՀ օրենքի 8-րդ հոդվածի
1-ին կետի գ և զ ենթակետերի համաձայն : Ըստ այդմ. |
գ) գոյություն ունեն հավաստի տվյալներ, որ նա իրականացնում
է այնպիսի գործունեություն, մասնակցում, կազմակերպում կամ
հանդիսանում է այնպիսի կազմակերպության անդամ, որի
նպատակն է.
- վնաս պատճառել Հայաստանի Հանրապետության
պետական անվտանգությանը, տապալել սահմանադրական կարգը,
թուլացնել պաշտպանողականությունը,
- իրականացնել ահաբեկչական գործունեություն
(և այլն) :
զ) գոյություն ունեն նրա կողմից Հայաստանի
Հանրապետության պետական անվտանգությանը կամ հասարակական
կարգին այլ լուրջ եւ հիմնավոր սպառնալիքներ : |
| |
Մեկ խոսքով` համարյա «Ալ Ղայդա»…
Իրականում Ա. Վարպետյանը հիրավի հիմնադիրն ու
նախագահն է «ԷՈՒԹՅՈՒՆ-Ազգային Իմաստության Տաճար»
հասարակական կազմակերպության` 15.09.1990 թ. հիմնված
երաժշտահան Տիգրան Մանսուրյանի, բանաստեղծ-գեղանկարիչ
Արևշատ Ավագյանի, ժառանգաբան Նվարդ Քոչարի, հոգեբան Ա.
Նալչաջյանի և երախտաշատ այլոց կողմից, որոնց միացան
հանճարեղ Ավետ Տերտերյանը, Արմինե Կալենցը,
արվեստաբանության դոկտ. Լուիզա Սամվելյանը,
գաղտնագիտության դոկտ. Թ. Սարայդարյանը (ԱՄՆ),
աշխարհագրության դոկտ. Ժ. Քոչարյանը (Գերմանիա) և այլք,
իսկ իր բարոյական աջակցությունը բերեց հայրենի համարյա ողջ
մտավորական ընտրանին: Ահա միայն մի քանի վկայություն. |
| |
«…Ինձ թվում է թե այսօր ոչ պակաս ծանր օրեր են մեր
ժողովրդի համար, որը նորից մեր մեջ հրահրում է
լինել-չլինելու դասական հարցումը : Ուստի այսօր էլ`
ամենօրյա ռազմավարություն մշակելու համար, մեր գործիչների,
քաղաքագետների, ռազմագետների և այլ մասնագետների համախումբ
միտքը զորագրելու հետ միասին, մեզ անհրաժեշտ է նայել դեպի
ժամանակի խորքը, նորից ճշտել և հասկանալ թե ո՞վ ենք,
որտեղի՞ց ենք գալիս, և որ գլխավորն է, ո՞ւր ենք գնում և
ինչպե՞ս պետք է գնանք :
Ահա, այս նպատակն է հետապնդել և պետք է
հետապնդի ԷՈՒԹՅՈՒՆ միաբանությունը, ներշնչի մեզ զգալ և
գոտեպնդվել մեզ սնող արմատների զորավոր կենսունակությամբ,
հավատալ նրա նորոգիչ ներուժին` ինչքան էլ հողմերը ճղակտոր
անեն նրանց :
Ահա այս մաղթանքով ես բարի երթ եմ մաղթում
նորընծա «Էություն» հանդեսին, և ուզում եմ խոսքս ավարտել
հետևյալ բանաստեղծությամբ… » (հատվածաբար) :
Սիլվա Կապուտիկյան (ստորագրություն) 11.06 .1992 թ. |
| |
«ԷՈՒԹՅՈՒՆ ամսագրի լույս տեսնելը ինքնին լույսի մի նոր
ճառագայթ է հայ իրականության մեջ, քանզի այն ոչ միայն
ջանում է շաղկապել հին ճշմարտությունները նորագույն
գիտության հետ` վասն ապագա իմաստության, այլև հանդիսանալու
է հայ նոր ոգու և աշխարհայացքի խմորման խնոցին, այդքան
անհրաժեշտ հայ իրականության մեջ :
ԷՈՒԹՅՈՒՆ ամսագրում արծարծվող գաղափարները
կարող են սնուցել յուրաքանչյուր ազգային թե քաղաքական
գործչի մտածողությունն ու գործողությունները` անկախ նրանց
կուսակցական պատկանելությունից: Այս առումով այն կարող է
ձեռք բերել ավելի խորը համազգային նշանակություն :
Ամսագիրը անպայման պետք է շարունակելիություն
ունենա» :
N° 2401-157 , 10.08.1992 թ. ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ
ԱԿԱԴԵՄԻԱՅԻ ՊՐԵԶԻԴԵՆՏ,
Ակադեմիկոս (ստորագրություն) Վիկտոր ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ |
| |
«…Այս խոսքերիս նպատակը միայն «Էություն» հանդեսն ըստ
արժանվույն գնահատելը չէ, այլև մտահոգությունն առ այն, որ
այս ինչքան դժվար` նույնքան էլ կարևոր նախաձեռնությունը
կամ գործը, աստված մի արասցե, չխորտակվի` դեմ առնելով մեր
այսօրվա «խուժան բազարի» վերածված շուկայական
հարաբերությունների երևացող և աներևույթ խոր ու խութերին :
Դրա համար էլ ես կոչ եմ անում Հայրենիքի և
մանավանդ Սփյուռքի մեր բոլոր հայերին, որոնք մտահոգ են մեր
ժողովրդի ազգային ոգու հզորացման հարցով, թև ու թիկունք
կանգնել այս կարևոր գործի հիմնադիր ու ոգեշնչող Ալեքսանդր
Վարպետյանին և նրա խանդավառ համախոհներին, որոնց ի սրտե
հաջողություն եմ մաղթում» : (հատված)
Գևորգ ԷՄԻՆ (ստորագրություն) , Երևան, հուլիս 1992 թ. |
| |
«Առաջինը, որի մասին կուզենայի խոսել, այդ «Էություն»
ամսագրի խմբագիր Ա. Վարպետյանի մասին է, հայ ժողովրդի,
Հայաստանը և Սփյուռքը ամբողջացնող ողջ ազգի մեծագույն
հայրենասերի մասին :
Մի մարդ, որն իր գործունեությամբ բոլորիս
ստիպում է մտածել` գոյության և մշակույթի, ապագայի ու նրա
փրկության խնդրականների վրա: Հայ ոգու փրկությունը դարձավ
նրա կյանքի նպատակը: Հոդվածներ, բանախոսություններ,
հեռուստատեսային հաղորդումներ, ազգագրական
տոնակատարություններ, երկխոսություններ և բանավեճեր…
Այս ամսագիրը մեր փրկությունն է…»
(թարգմանաբար և հատվածաբար)
Ավետ ՏԵՐՏԵՐՅԱՆ (ստորագրություն), Երևան, 14 հուլիսի 1992
թ. |
| |
«…Երբ Էութեան մասին լսեցի, յոյսի կայծ մը ելաւ հոգիէս :
-Ի վերջոյ-խորհեցայ- հայը պիտի իրագործ է իր
ոգեկան էութիւնը իր ազգային իրականութեան մէջ…» :
Թորգոմ ՍԱՐԱՅԴԱՐՅԱՆ Սեդոնա (ԱՄՆ) , ապրիլ 1991 թ. |
| |
Այսքանը դեռ մինչ Էության բուռն գործունեության ծավալումը
և գիտա-գաղափարական վաստակը մեկ տասնամյակի ընթացքում,
այսինքն` մինչև 1999-2000 թթ : Իսկ այդ ի՞նչ է փոխվել
դրանից հետո, որպեսզի Վարպետյանը հանկարծ վտանգ
ներկայացներ ՀՀ անվտանգության կամ հասարակական կարգի
համար, երբ հայտնի է, որ ո’չ նա, ո’չ Էություն
միաբանությունը երբեք քաղաքականությամբ չեն զբաղվել`
ինչպես վկայում են վերոնշյալ «մատենագրությունները»:
Ուրեմն, մնում է ընդունել, որ «վտանգը» Էության
գաղափարներն են, այսինքն` ազգային ինքնության ու
ինքնագիտակցության, հայոց գոնե հոգևոր անկախության,
վերածննդյան և հնարավոր հարատևման գերխնդրականները : Բայց
դրանք ինչո՞վ կարող էին սպառնալ ՀՀ պետական անվտանգությանն
ու հասարակական կարգին, երբ բնականորեն կարծեք թե պիտի
լիներ ճիշտ ընդհակառակը: Կատարյալ աբսո՞ւրդ:
Բայց գուցե ոչ մի աբսուրդ էլ չկա` այլ կա հակամետ
այլ մեկ տրամաբանություն, եթե միայն հարցնենք թե այդ ո՞ր
«պետական անվտանգությանն ու հասարակական կարգին» է
սպառնում Վարպետյանը, հատկապես ինչո՞ւ հենց 1999-2000 թթ
հետո, և տարիներ ի վեր բազում հարցումներին «նպատակահարմար
չէ» անհեթեթ թվացյալ պատճառաբանության փոխարեն (այդ ո՞ր
«նպատակին»…) ինչո՞ւ հենց հիմա այս որոշակի պատասխանը… :
Իսկ եթե նկատի առնենք նաև հայրենիքից արտաքսումից ի վեր
անաչառ մտավորականության և լրատվամիջոցների բարոյական
բուռն աջակցությունը Վարպետյանին, ապա «սպառնալիքը» թերևս
դառնա կռահելի՞…
Այլ խոսքով ոմանք հիրավի վախենում են սեփական
ստվերից, այսինքն` իրենց հակադրությունից, իսկ ավելի
ստույգ` արեգակնային ճշմարտությունից…
Ասում են ճիշտ հարցը պատասխանի կեսն է, տվյալ
դեպքում` այս հարցականների մեջ:
Եվ քանզի խուսափում ենք մտնել քաղաքական ճահճուտ,
թվացյալ «առեղծվածի» այս լուսաբանումը թողնում ենք
ընթերցողներին, վստահ, որ «ջրհորի հատակից ճշմարտությունը»
երբևէ արևերես կելնի: |
|
|
|
